Czas na Wybory

Pozwólcie, że wybudzę wszystkich, którzy szkolnych lat nie mają jeszcze za sobą, z wakacyjnego transu - pojutrze zaczyna się szkoła. Wyobraźcie sobie, że przez ostatnie jedenaście lat mojego życia wypatrywałam tego dnia z niecierpliwością. Teraz jednak przyszła pora na klasę maturalną i mój entuzjazm nie jest już tak wielki. Przez całość trwania tegorocznych wakacji żyłam sobie w nadrzeczywistości. Nigdy nie interesowało mnie która dziś godzina, jaki dzień tygodnia, gdzie jestem i czym się zajmuję. Na wakacje rozplanowałam sobie mnóstwo pracy, początek powtórek do matury (tak, jestem nadgorliwa) i przeczytanie wszystkich lektur. Od początku jednak wmawiałam sobie, że dzień trzeci września będzie za szmat czasu i odkładałam pracę na kolejny tydzień. Teraz przyszło mi zderzyć się  z rzeczywistością i rozbić sobie o nią moją rozczochraną głowę. Nie przeraża mnie sama matura - przeraża mnie to, co przyjdzie po niej. Z wieloma osobami przyjdzie mi się rozstać - lwia część moich najbliższych przyjaciół rozjedzie się na studia w jakieś odległe miejsca. Cóż, oni przynajmniej już wiedzą, co chcą robić  - ja jeszcze nie. 

Elizabeth Peyton "Keith (from Gimme Shelter)", 2004

"Sztuka to nie praca tylko hobby"

Obracam się w kręgu szalenie ambitnych ludzi. Moja rodzicielka mawia: "to świetnie, że będziesz znać w przyszłości wpływowe osoby" - szkoda, że nigdy nie usłyszałam czegoś takiego o samej sobie. Zamiast tego non stop pretensje, że zamiast wziąć udział w olimpiadzie matematycznej siedzę upaćkana farbami w wyłożonym Gazetą Wyborczą pokoju (mój tata twierdzi, że tylko do tego się nadaje owo wydawnictwo) - mam wrażenie, że rodzice myśleli, że w liceum wreszcie skończę z tymi "bzdurami" i wezmę się za naukę. Od zawsze byli zdania, że ze sztuki chleba nie będzie. Widziałabym w tym problem gdybym rzeczywiście przynosiła im wstyd złymi ocenami i nie mieliby czym się chwalić przed przyjaciółmi - moja średnia nigdy nie spadła jednak poniżej 4.0, a przed czasami licealnymi oscylowała wokół 5.5. Mimo to wielokrotnie dałam rodzicielom do zrozumienia, że prawnika ani lekarza (dwóch wymarzonych przez rodziców zawodów dla każdego dziecka) raczej ze mnie nie będzie.

Forsa to nie wszystko?
Oczywiście jak większość nastolatków wychodzę z założenia, że nie jest mi potrzebna praca, a pieniądze. Pieniądze szczęścia wszak nie dają, ale w wielu przypadkach szczęście jest implikacją rzeczy, które za owy szmal można kupić. Dlatego większość z moich znajomych (podobnie jak większość społeczeństwa) rozważa bardzo życiowe dylematy. Czy po tym kierunku znajdę pracę? Czy będzie mnie stać na piękny dom i egzotyczne wakacje? Czy zdołam zapewnić swoim dzieciom świetlaną przyszłość dzięki mojej kasie? Rozumiem wszystkie z tych problemów, jednak ja Wam powiem, że jestem straszną egoistką i dla mnie najważniejsze jest, żeby robić to, co kocham. Może dlatego nie wiem jeszcze dokładnie co to będzie i żyję w permanentnym stresie słuchając o ambitnych planach moich przyjaciół. W sumie to moje działania otwierają mi wiele dróg na przyszłość, nie tylko te artystyczne - najwyższa jednak chyba pora na podjęcie decyzji, bo Wielka Brytania jeszcze przed grudniem zamknie systemy aplikacyjne.

Keith Richards pisał w swojej autobiografii, że jego ojciec - najwyższy dla niego autorytet - nie mógł zaakceptować tego, że jego syn był dobry jedynie w muzyce i sztuce. U mnie nie jest może aż tak - dobra jestem jeszcze w paru innych rzeczach. Sztuka mi daje jednak większą satysfakcję i uważam, że jeżeli zostanie się obdarowanym jakimś niewyuczalnym talentem to trzeba to wykorzystać. Chociaż w sumie w czasach Czarnego Kwadratu na Czarnym Tle i pani Cecylii z Hiszpanii wraz z jej konserwacją dzieł - talent w dziedzinie sztuki stał się bardo subiektywnym pojęciem.

Jack White - Sixteen Saltines