Chapter 2, czyli powrót Dani na salony

Cztery miesiące minęły odkąd zawitałam tu po raz ostatni. Wydaje mi się, że jestem Wam winna drobne wyjaśnienie - wtedy wydawało mi się, że publikowanie jednego, dwóch postów miesięcznie nie będzie stanowiło dla mnie wielkiego problemu nawet w tym najtrudniejszym, przedmaturalnym czasie. Okazało się jednak, że nawet obejrzenie nowego odcinka Gry o Tron czy Downton Abbey może kosztować zarwaną noc. 
Przed Wami ostatni (przynajmniej na jakiś czas) bezsensowny post o życiu osobistym Dani California, po którym wrócić ma ona do regularnej aktywności na blogu. Mam nadzieję, że powracając spotkam tu wszystkich tych, którzy byli przy mnie gdy opuszczałam blogowy światek - a jeśli grono to ma się powiększyć, to tym lepiej.

Jeżeli kiedykolwiek wcześniej narzekałam, że mam mnóstwo pracy i ledwo żyję - teraz to wszystko odwołuję, bo była to jedynie namiastka tego, co miało mnie czekać. Gdy jakimś cudem udało mi się odpłynąć w objęcia Morfeusza na dłużej niż cztery godziny, mogłam z czystym sumieniem stwierdzić, że dawno się tak świetnie nie wyspałam (oczywiście po wychyleniu kufla kawy - bo mianem filiżanki nie śmiałabym tego określić). Smak Red Bulla, Tigera i temu podobnych stał się dla mnie chlebem powszednim, bez którego nie byłabym w stanie funkcjonować. Nie tylko mój organizm, ale i psychika była na skraju wyczerpania, a dzień przed ostatnią maturą chciałam dzwonić po karetkę, w ostatniej próbie niesienia sobie pomocy. W końcu jednak ten długo oczekiwany dzień nadszedł. Dziwne uczucie towarzyszyło nam wszystkim, gdy wychodziliśmy z ostatniego egzaminu. Jak to? To już? Nie będzie więcej notatek? Nie będzie więcej zadanek z matematyki? Było to dość abstrakcyjne, zupełnie jak butelka ruskiego wina musującego o szumnej nazwie "szampan", której korek nieomal wystrzelił w rozsierdzonego woźnego.

Minął już miesiąc najdłuższych wakacji mojego życia, a ja wciąż czuję, jakby to było wczoraj. Potrzebowałam tego czasu dla siebie, dlatego nie wróciłam wcześniej. Nie tylko na rysowanie, malowanie, czytanie, oglądanie seriali i granie w głupkowate gry - oczywiście, że stęskniłam się za dzikimi imprezami do rana, z odmóżdżającą muzyką będącą tak straszną torturą dla moich uszu na trzeźwo. Szybko wróciliśmy do formy szwędając się po barach całymi nocami. Stwierdziłam jednak, że teraz nadszedł odpowiedni czas, żeby powrócić do jednej z moich największych pasji, którą jest właśnie ten tutaj rokendroll.

Co u mnie słychać teraz? Z niecierpliwością czekam na Open'era, na którym Queens of the Stone Age zaprezentuje się ze swoim nowym albumem, ...Like Clockwork, tak namiętnie przeze mnie oczekiwanym. Część z Was być może jeszcze pamięta jak zwykłam narzekać na charakter owego muzycznego wydarzenia (a jeśli nie, >tutaj< możecie odświeżyć swoją pamięć). W sumie wiele się nie zmieniło, jeśli spojrzeć na mój pogląd sprzed dwóch lat oraz pogląd dzisiejszy. Wciąż gardzę praktyką wybierania się na festiwal "bo taka jest moda" czy "dla lansu", jeśli nie zna się żadnego z występujących tam artystów. Dla Queens of the Stone Age, oraz w mniejszym stopniu dla Arctic Monkeys i Kings of Leon jestem jednak w stanie się przemóc i zaryzykować oskarżenia o hipokryzję i towarzyski skandal wiążący się z moim pojawieniem się na owej imprezie. Muszę przyznać, że jestem głęboko (ale pozytywnie) zadziwiona doborem line-upu, ponieważ o zespole Josha Homme zwykłam wypowiadać się jako o najbardziej niedocenionym przedstawicielu współczesnej muzyki rockowej, osobiście nie znając nikogo, kto zaznajomiony by był chociaż w minimalnym stopniu z ich twórczością. Na końcu postu będziecie mieli okazję przesłuchać jednego z ich najnowszych singli.

Przez te cztery miesiące nagromadziłam masę ciekawych tematów, którymi chciałabym się z Wami podzielić w nadziei usłyszenia Waszego zdania. W następnym poście możecie spodziewać się drobnej recenzji najnowszej wersji kultowego Wielkiego Gatsbiego - wiem, że trochę spóźnionej, jednak nie byłabym sobą jakbym nie wypowiedziała się na temat ekranizacji jednej z moich najukochańszych książek.

I to by chyba było na tyle. Powracam na dobre, obiecuję!

Queens of the Stone Age - I Appear Missing