Z pamietnika Dani_California, chapter 1

Witam Was kochani z nadzieją, że znajdujecie zrozumienie dla moich przedłużających się nieobecności i zaniedbań, jakimi ostatnimi czasy niemalże nieustannie Was raczę. Żywię głęboką nadzieję, że nie obrazicie się za post czysto pamiętnikowy, jaki planuję Wam w tej sytuacji zafundować, bo jak wiecie, nie robię tego zbyt często. Z braku czasu na stworzenie czegoś ambitniejszego, postaram się pokrótce przedstawić wydarzenia ostatnich paru tygodni, z którymi zapoznanie się być może zaszczepi w Waszych sercach krztę litości względem mojej marnej egzystencji i pozwoli na przebaczenie mojego nagłego zniknięcia. 

Keith Richards i Patti Hansen

Jak zapewne wiecie, cały mój czas i energię pochłania obecnie klasa maturalna oraz stresy związane z aplikacją na studia, której to procedur musiałam dopełnić jeszcze w zeszłym miesiącu, jako efekt moich aspiracji dotyczących zdobycia wyższego wykształcenia na tradycyjnych uniwersytetach brytyjskich, swoją historią sięgających wieków średnich i renesansu. Takie tam moje małe spaczenie związane z zamczyskami, dobrymi manierami, klasycznym szkolnym mundurkiem oraz pragnieniem znalezienia pracy po trzech latach inwestycji we własną osobę, co w naszym jakkolwiek pięknym kraju nie jest w sumie tak znowu oczywiste. W każdym razie wielokrotnie obiecywałam relację na bieżąco z przebiegu rekrutacji, a więc oto najświeższe nowinki: dostałam już pierwsze oferty. Dla niezorientowanych pokrótce wyjaśnię: do Wielkiej Brytanii aplikuje się jeszcze przed napisaniem matury, oprócz listu motywacyjnego (swoistego CV zwanego złowieszczym terminem Personal Statement, spędzającym sen z powiem wszystkim przyszłym studentom z UK) i rekomendacji nauczyciela, należy uniwersytetom wysłać oceny przewidywane z matur, na których podstawie szkoły wyższe mogą wysłać dostosowaną do możliwości ucznia ofertę z wynikiem, jakiego się od danej osoby oczekuje do uzyskania na maturze. Spełnienie oferty wiąże się z automatycznym zaciągnięciem na listę studentów, niespełnienie natomiast... zapewne z gap yearem i kolejnym podejściem do wszystkiego w przyszłym roku. Co prawda nie dostałam jeszcze odpowiedzi ze wszystkich szkół (w tym mojej najbardziej upragnionej), ale wiadomo jak może uradować jakikolwiek odzew po długich godzinach katorgi nad książkami. Co interesujące dostałam ofertę o wymaganiu na tyle niskim, że moje marzenia o wyjeździe stały się o wiele bardziej realne niż jeszcze parę tygodni temu. Trzymajcie za mnie kciuki nieprzerwanie, oferty teraz trzeba będzie jeszcze spełnić! 

Z innych ciekawych wydarzeń z życia Dani_California, mogę zdradzić, że na studniówce bawiłam się wyśmienicie, czego w życiu bym się nie spodziewała! Wcześniej wyobrażałam sobie to wydarzenie raczej jako nieudane wiejskie wesele w remizie, zostałam więc pozytywnie zaskoczona tym, jak niektórzy z naszych nauczycieli potrafią się bawić! 

Dodatkowo warto wspomnieć, że jestem najnaiwniejszą istotą we wszechświecie jeśli chodzi o osobników płci przeciwnej. To fascynujące, jak potrafię dać się zranić człowiekowi, z którym kontakty ograniczyłam do minimum niemal półtora roku temu (dla własnego zdrowia psychicznego, które wówczas wisiało na włosku). Wyobrażacie to sobie, wystarczył mu na to tydzień. A ja nadal lecę jak ćma do światła ślepo wierząc, że coś z tego kiedyś będzie. Przypomnijcie mi, żebym kiedyś zabrała się za napisanie postu o tym jak to my, głupie kobiety, z bliżej niewyjaśnionych przyczyn dajemy się omotać takim badassom. Z jakiegoś powodu wydają się oni być bardziej pociągający niż grzeczni chłopcy z dobrych domów. Przynajmniej dla mnie, ale może to powód mojego wiecznego nieszczęścia. 

Na koniec zaznaczę, że niestety z przyczyn niezależnych ode mnie w tym roku wyjątkowo nie będę mogła obejrzeć ceremonii oscarowej, jednak z pewnością możecie spodziewać się krótkiego (hehe) postu podsumowującego w przeciągu nadchodzących dni. Z zacięciem będę jednak przez całą noc trzymać kciuki za geniusza Quentina, którego wielbię i podziwiam całą swoją mocą. Django Unchained uzyskał pięć nominacji (jak dla mnie zasługuje na co najmniej drugie tyle nagród, ale cóż, podobno nie wszyscy rozumieją Tarantino): najlepszy obraz, najlepszy aktor drugoplanowy (Christoph Waltz, majstersztyk), edycję dźwięku i najlepszy oryginalny scenariusz. Jeśli Tarantino dostanie nagrodę za najlepszy obraz, oczywiście moja radość będzie nieopisana, bo to JEST najlepszy obraz, nie tylko roku, ale jak dla mnie też ŚWIATA. Ale cóż, może to dlatego, że Quentinowi idealnie udało się wpasować w moje upodobania gatunkowe i tematyczne. Jeśli chodzi o realne szanse, obstawiam 2 statuetki, dla Waltza i Tarantino za scenariusz. Prorokuję również wygraną dla Anne Heatheway, bo członkowie Akademii lubią wyróżniać aktorki, które dla roli się bardzo poświęciły - Heatheway podobno głodziła się przez parę dobrych tygodni żeby wiarygodnie przedstawić umierającą z głodu i wycieńczenia Fantine w Les Miserables. Czy moje przewidywania są trafne, okaże się już jutro nad ranem! 

Tym akcentem zakończę mój dzisiejszy nieciekawy wywód z pytaniem jak minęły Wam ferie i obietnicą, że postaram się nadrobić zaległości u Was na tyle, na ile będzie to możliwe w przeciągu nadchodzącego tygodnia. Aha. I jakby Akademia wpadła na pomysł przyznawania Oscarów za geniusz dobierania genialnego soundtracku do filmów, Quentin zapewne uzbierałby pokaźną kolekcję złotych statuetek. Na dowód proszę:

Trinity - Titoli, Django Unchained OST