2012: Podsumowanie

Mówią, że człowiek nieustannie się zmienia, ale mnie chyba żaden rok nie odmienił w takim stopniu jak opuszczający nas właśnie 2012. Gdy patrzę na siebie ze stycznia 2012 roku, nie jestem w stanie dostrzec osoby, którą teraz jestem. Wtedy nieustannie poszukiwałam swojej osobowości, nie mogąc zdefiniować siebie ani otaczającego mnie świata. W tym roku wykrystalizował się mój charakter do tego stopnia, że już niczego nie muszę szukać. Może ma to związek z symbolicznym dniem wejścia w dorosłość, bo moje osiemnaste urodziny przypadły właśnie na 2012. 

Tegoroczne podsumowanie postanowiłam podzielić na kilka kategorii. Post będzie długi, jak na tego typu wypociny przystało, przygotujcie się więc na parominutową katorgę z Dani_California. Najmniej wytrwałym polecam obranie sobie jednej z sekcji, ponieważ zdaję sobie sprawę, że nie wszystkie muszą ogół interesować.

2012 KONCERTOWO
Jak zapewne większość z Was wie, szaleństwa pod barierką parę metrów od bogów rocka należą do moich największych pasji. Ten rok mogę zaliczyć do wyjątkowo udanych jeśli o to chodzi. Podczas majowego Sonisphere Festival miałam przyjemność po raz trzeci w życiu oglądać show Metalliki, dochodząc do wniosku, że nawet jakby był to raz setny, to bawiłabym się tak samo wybornie. Lars, James i spółka należą do najlepszych koncertowych zespołów jakie było mi dane oglądać, głównie dzięki umiejętności kreowania nieziemskiej atmosfery poprzez kontakt z publicznością, czego brakowało podczas lipcowego popisu Red Hot Chili Peppers. Tych panów widziałam po raz drugi, ale ich muzykę cenię tak bardzo (może poza najnowszym albumem, zbyt popowym jak na mój gust), że była mi ona w stanie wynagrodzić wszelkie niedopatrzenia ze strony Kiedisa. Może poza brakiem Johna Frusciante w składzie, bo ten fakt zbyt mocno podkopuje artystyczną jakość całego przedsięwzięcia. Na Openera znowu nie pojechałam, ponieważ kompletnie nie uznaję praktyki stosowanej przez 99% moich znajomych, a więc wybierania się na festiwal dla lansu i opaski, którą można obnosić się przez kolejny rok. Jedyne, co skłonić mnie może do przedsięwzięcia jakim jest parogodzinna podróż do Trójmiasta, to obecność jakiegoś znaczącego dla mnie artysty, czego w tym roku  niestety zabrakło. No offence, ale zapraszanie wykonawców takich jak Franz Ferdinand czy Justice chyba samo prosi się o stosownego odbiorcę, a więc pseudo-hipsterów dumnych z tego, że słuchają tak alternatywnej muzyki. Nie. Nie słuchacie.

2012 - NAJLEPSZE PŁYTY I UTWORY
Chociaż Gangam Style pobiło podobno rekord Youtube zdobywając miliard wyświetleń, pozwólcie, że skupię się na artystach o trochę niższych osiągach. Niestety jestem chyba zbyt ograniczona żeby zrozumieć głębię przekazu Psy (Psów? Psa?). Najbardziej oczekiwanym przeze mnie albumem tego roku był z pewnością Blunderbuss genialnego Jacka White'a, który ujawnia swoje wirtuozerskie skłonności w każdym kolejnym przedsięwzięciu, jakie zapoczątkuje - czy jest to White Stripes (mimo wszystko najlepsi), czy Raconteurs, Dead Weather czy też działalność solowa, zawsze jest to na wysokim poziomie. W tej odsłonie mr. White debiutował zmysłowym Love Interruption, które pozostanie dla mnie jedną z najwyższych pozycji na liście najlepszych utworów 2012. Podobnie z trzema kolejnymi singlami z tego krążka, a więc Sixteen Saltines, I'm Shakin' oraz Freedom at 21. Wszyscy podobno myślą, że El Camino The Black Keys pochodzi z 2012, bo w tymże roku niepozorny duet z amerykańskiego Ohio zyskał rozgłos i popularność. Pozwólcie jednak, że oświecę niedouczonych oznajmiając, ze album ten pochodzi z 2011 - w 2012 za to pojawiły się single takie jak Gold On The Ceiling. Zupełnie nie pojmuję tej nagłej sławy, że nagle wszyscy wiedzą czymże są Czarne Klucze i mają w iPodzie na jednej playliście z Koldplejami. Z tego co wiem o tym zespole, raczej chłopaków nie cieszy fakt, że lwia część ich odbiorców nie rozumie aluzji do bluesa szeroko obecnych w ich twórczości.

Stonesi na swoje pięćdziesięciolecie przyszykowali niespodziankowy krążek Grrr!, który niestety okazał się tylko kolejną składanką tego samego setu utworów, niezmienionej koncertowej setlisty od dobrych parudziesięciu lat (i aktualnej jeszcze przez kolejne paredziesiąt, dopóki Keith Richards nie rozsypie się na scenie w proch). Wierni fani zostali poczęstowani jedynie namiastką świeżości w postaci Doom and Gloom, które daje radę pomimo lat świetlnych, jakie oddzielają ten utwór od szczytów możliwości jego twórców. Ponadto światło dzienne ujrzało również wydawnictwo jednorazowo zjednoczonego, legendarnego Led Zeppelin, pod nazwą Celebration Day. Od razu pierwszego dnia pognaliśmy z tatą po wydanie z DVD. Koncert jest rzeczywiście wyborny. Jak zauważył pan Piotr Metz, muzycy zaprezentowali w nim jakby definitywne wersje swoich najbardziej kultowych numerów, udowadniając wszystkim niedowiarkom, że jeszcze nie zdziadzieli, i wciąż są w stanie dać czadu niczym parę dobrych dekad temu. Jedyne co mierzi mnie na temat tego wydawnictwa, to ckliwe wypowiedzi Planta załączone w książeczce do płyty, w których to ten rozpływa się nad znaczeniem, jakie miał dla niego ten niesamowity dzień pojednania z zespołem po tylu latach, jak wielką radość sprawiło mu wykonywanie tych legendarnych utworów z ludźmi, z którymi znany jest teraz jako zespół, który na zawsze odmienił historię muzyki. I po co ten cały lukier, jeśli na koniec daje do zrozumienia, że to pojednanie było tylko jednorazowe, wbijając sztylet w serce wiernym fanom rocka w jego najbardziej klasycznym wydaniu.

2012 FILMOWO
Pamiętam, jak w  zeszłorocznym podsumowaniu z radością ogłosiłam, że w 2012 po latach oczekiwania ujrzę ekranizację mojej najukochańszej książki z dzieciństwa - Tolkienowskiego Hobbita. Wówczas nie ujrzała jeszcze światła dziennego (albo przynajmniej nie dotarła do moich uszu) informacja o planach przerobienia dwustustronicowej książeczki na filmową trylogię. Początkowo mnie to trochę zszokowało i napełniło sceptycyzmem względem łasych na kasę twórców adaptacji. Po obejrzeniu Unexpected Journey jednak zmieniłam zdanie przyznając reżyserowi masę punktów uznania za tak wierne oddanie książkowych realiów - pokusiłabym się nawet na stwierdzenie, iż jest ono wierniejsze niż w przypadku Władcy Pierścieni, co jest oczywistą implikacją gabarytów samej powieści.  Teraz pozostaje mi czekać z niecierpliwością na kolejne dwie części, które mam nadzieję, że również nie zawiodą. Hobbit: The Desolation of Smaug pojawi się już za rok.
Z ciekawych obrazów tegorocznych wspomniałabym jeszcze dwa dzieła Christophera Nolana, a więc trzecią cześć Batmana, The Dark Knight Rises, oraz kolejną odsłonę przygód Agenta 007, a więc Skyfall. Obydwa miały poprzeczkę ustawioną niesamowicie wysoko. Mroczny Rycerz przez przechodzącą ludzkie pojęcie kreację tragicznie zmarłego Heitha Ledgera, która zapewniła drugiej części Nolanowskiej trylogii stałe miejsce na listach najlepszych filmów ostatnich lat. Echo tego niezwykłego aktora pobrzmiewa moim zdaniem w obydwu obrazach Nolana z tego roku - w przypadku Batmana jest to bardziej oczywiste niż w przypadku Bonda, gdzie moim zdaniem nasz reżyser pragnął stworzyć nowego Jokera z pomocą niemniej utalentowanego Javiera Bardema. Przyznam szczerze, że to jego nazwisko zachęciło mnie do zapoznania się z poprzednimi "Bondami" oraz wybrania się na Skyfall. Z naszych rodzimych produkcji wypada również wspomnieć Yumę z genialnymi kreacjami Kota, Figury i Gierszała.

2012 PRYWATNIE
Mijający rok miał być przede wszystkim rokiem szalonych imprez. Rozpoczyna się sezon osiemnastek '94, cieszyliśmy się przecież. Okazało się jednak, że niepowtarzalna magia zabaw z pierwszej klasy liceum zaczęła parować bezpowrotnie. Nie wiem, czy działo się tak dla wszystkich, czy tylko dla mnie, ze względu na zmiany charakterologiczne, jakie mnie w ostatnim czasie dotknęły. Swoiste przewartościowanie rzeczywistości. Przede wszystkim podjęłam istotne decyzje dotyczące mojej przyszłości, które to popchnęły mnie do przyłożenia się do nauki i dodały motywacji w chwilach zwątpienia. Rok 2012 będę wspominać mimo wszystko z uśmiechem na ustach.

2013?
2013 rok zacznie się dla mnie chyba dopiero po maturze, po której to może odzyskam życie odebrane mi przez nawał nauki i stres związany z aplikacją na studia. Oczywiście o ile tę maturę zdam, co póki co widzę czarno, ze względu na wspaniałych twórców Gry o Tron i Rodziny Borgiów, którzy to zawiązawszy koalicję przeciwko egzaminom dojrzałości, postanowili przedstawić nowe sezony swoich seriali wiosną 2013. Jedyna chwila wytchnienia przyjdzie dla mnie w ferie, kiedy opuszczę kraj na prawie dwa tygodnie wybierając się na alpejskie stoki.
Mamy już zapowiedzi ciekawych koncertów, ponieważ odwiedzić ma nas Rammstein, Depeche Mode, Australian Pink Floyd i Roger Waters. Wciąż czekam z nadzieją na daty europejskiej trasy Stonesów, o której szepce się, że ma być tą ostatnią. Spełni się również jedno z moich największych muzycznych marzeń i zobaczę na żywo Queens of the Stone Age! Fakt, że przyjadą na owianego w moich oczach negatywną sławą Openera z lekka przyćmiewa moją euforię, ale akompaniament dającego radę Kings of Leon i Arctic Monkeys każe mi raz wreszcie się przymknąć i nie krytykować pomysłodawców rzeczonego festiwalu. Ponadto z niecierpliwością czekam na premierę nowego filmu Quentina Tarantino: Django Unchained już 18 stycznia w Polsce! Do innych ciekawych kinowych wydarzeń z pewnością zaliczyć można Les Miserables, filmową adaptację słynnej powieści Victora Hugo, wcześniej ukazanej w genialnym musicalu. Jestem bardzo ciekawa tego obrazu, szczególnie, że słyszałam, iż reżyser wymagał od wszystkich aktorów śpiewania na żywo. Zapoznamy się więc z wokalnymi umiejętnościami Russella Crowe, Heleny Bonham Carter, Anne Hathaway i innych. W maju natomiast wejdzie do kin Wielki Gatsby, na podstawie wspaniałej powieści F. Scott Fitzgerald. Nie widzę trochę DiCaprio w tytułowej roli, ale kto wie, może uda mu się mnie przekonać.
To będzie dobry rok.

A teraz powrócę do słuchania Trójkowego Topu Wszech czasów przez Youtube, ponieważ wczoraj spałam do 18 i niestety nie zdołałam uczynić tego na żywo. Mam nadzieję, że wybawiliście się za wsze czasy w sylwestrową noc, i obiecuję, że kolejny post nie zabije długością!