Lubienie swiat jest passé

Wełniane sweterki z reniferem, zapach choinki i przyprawy korzennej z pierniczków i grzanego winka, świąteczna iluminacja na domu sąsiadów, której nawet Al Bundy by się nie powstydził. Amok w centrach handlowych, "Last Christmas" bijące rekordy w ilości odtworzeń przez stacje radiowe, biedny karp, który zdążywszy zadomowić się w wannie niczym najulubieńsze zwierzątko, musi szykować się pod nóż. Do tego w domu nie ma do jedzenia nic oprócz bigosu i pierogów, których mama i tak skąpi, bo przecież musi zostać na wigilię, a Polsat po raz tysięczny wyświetla Kevina samego w Domu/Nowym Jorku na przemian z Trylogią. Lepiej nie wychylać się ze stwierdzeniem, że elementy tej wyliczanki mają dla nas pozytywne konotacje, ponieważ lubienie świąt nie jest w modzie w tym sezonie.

CZEGO NAJBARDZIEJ NIE LUBIMY W GWIAZDCE?

Coraz trudniej jest mi natknąć się w rozmowie na osobę, która oszczędziłaby sobie obrabiana Świętego Mikołaja, krytykowania rodzinnego obiadku czy tradycji ubierania świątecznego drzewka. Nie słychać ani słowa o ekscytacji, ferworze pogoni za ostatnimi upominkami, a Fejsbuk aż pęka od wpisów pod tytułem "Niech te święta się już skończą" (lepsze to zawsze niż "Pada śnieg!! ;******"). Zebrawszy do kupy najpopularniejsze postulaty wysuwane przeciw świętowaniu Bożego Narodzenia, postanowiłam w skrótowy sposób (święta są, w prezencie postaram się nie zabić Was długością postu) się nimi podzielić. Przede wszystkim w święta jest za dużo roboty. Wskażcie mi ojca, który czerpie przyjemność z przywieszania kolorowych światełek nad oknem w dziesięciostopniowym mrozie, matkę, która lubi zamiatać sypiące się w irytujących ilościach choinkowe igliwie, czy... (chciałam dodać jeszcze babcię i lepienie pierogów, ale moją wyjątkowo to cieszy). Jakby tego było mało, większość złotej młodzieży, z której opiniami miałam okazję się zapoznać, nie przepada za spędzaniem czasu przy wspólnym stole z przedstawicielami starszych pokoleń. Babcia Wiesia znowu zaczyna narzekać, że Trwamu nie będzie w telewizji naziemnej, a wujek Stach po raz setny upewnia się, że jego chrześniak/chrześnica chodzi już do ogólniaka (i to od dobrych dwóch lat). Jaką więc alternatywę znajdują nastolatki do wigilijnej wieczerzy? No cóż, świeżutki sezon Plotkary sam się nie obejrzy, a i simsy dziecka same nie spłodzą. Słyszałam nawet o przypadkach konieczności barykadowania się w swoim pokoju, by uniknąć połamania opłatka z bliskimi. Cóż, czysta niechęć do świąt chyba powoli zaczyna zamieniać się w fobię.

A JA MARZĘ O BIAŁYCH ŚWIĘTACH
Chociaż z moimi doświadczeniami, do których zalicza się wczesne odkrycie prawdy o Mikołaju (byłam dzieckiem sherlockiem, zmorą dla rodziców pragnących, by dziecko jak najdłużej przeżywało magię gwiazdki), zgubienie się w centrum handlowym w okresie świątecznym w wieku paru lat, dostanie pod choinkę płyty Rolling Stones za czasów, gdy marzyło się o nowym kucyku Pony (popłakałam się i zaczęłam krzyczeć, że "Mikołaj się pomylił!"), powinnam sprzymierzyć się z zielonym stworem i oświadczyć, że świąt nie będzie, to jednak coś wciąż każe mi naiwnie cieszyć się z Bożego Narodzenia i z wielkim kunsztem wiązać kokardki na pudełeczkach zapakowanych niemal tak perfekcyjnie, jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki Małgorzaty Rozenek. Nie denerwują mnie kiczowate ozdóbki - co więcej, sama zabieram się za ich robienie! Lepię figurki aniołków, skrzatów i innych szkaradek, maluję bombki, ozdabiam pierniczki w fantazyjne wzory. Nie dość, że to świetna zabawa, jakieś odprężenie od szkoły, która jak zapewne wiecie przez wygórowane ambicje wysysa ze mnie życie, a do tego okazja do pojednania z braciszkiem, który chociaż plastycznych zdolności nie odziedziczył, to przynajmniej na chwilę zaprzestaje celowania zabawkowym ciągnikiem w moją czaszkę.

Na święta zawsze słucham Elvisa, a zwłaszcza jego przepięknych kolęd, jak chociażby dobrze wszystkim znana "Silent Night". Oglądam w kółko Love Actually, które za każdym razem tak samo wzrusza mnie i bawi wprowadzając w przemiłą, świąteczną atmosferę. Od ubiegłego roku do świątecznego kanonu dołączyły jeszcze Listy do M - wyjątkowo ciepły, niewinny i uroczy film, który potrafi sprawić, że nawet najbardziej zlodowaciałe w nienawiści do świąt serce troszkę się roztopi. Żałuję, że w tym roku (klasa maturalna) nie mam tyle czasu na cieszenie się świętami, ile bym chciała. Mimo to udało mi się wykrzesać parę chwil na przygotowywanie świątecznych potraw, wspomnianych ozdób, ubieranie choinki czy pakowanie prezentów. Mam również nadzieję, że nawał pracy, jaki został mi przydzielony na święta przez wspaniałomyślnych nauczycieli, pozwoli mi usiedzieć przy wigilijnej kolacji możliwie jak najdłużej.

DANI ŻYCZY WAM WESOŁYCH ŚWIĄT
Przede wszystkim właśnie tej umiejętności cieszenia się z tak drobnych rzeczy, jak nietrafiony prezent od dalekiej ciotki, która zatrzymawszy się w czasie zapomniała, że może już się Wam nie podobać Hello Kitty. W tym roku (i nie tylko), bądźmy wszyscy niemodni i cieszmy się magią świąt. A jeśli ktoś jeszcze nie poczuł ich atmosfery, to mam nadzieję, że mój post chociaż w najmniejszym stopniu w tym pomógł. Wspaniałego Sylwestra zdążę jeszcze pożyczyć, ponieważ mam przed tym dniem w planach jeszcze z jeden post. Jeszcze raz, zdrowych i spokojnych świąt życzy zwolenniczka tradycji (przynajmniej w tej kwestii) - Dani California.

Elvis Presley - White Christmas