Bajka o supermanie, czyli po co komu idol

Pojawienie się na świecie kultury masowej zapoczątkowało ciekawe zjawisko - narodziny kultu jednostek publicznych. Ci bardziej czy mniej utalentowani, obdarzeni mniejszą czy większą urodą, idole pojawiali się najpierw tylko na srebrnym ekranie, szybko jednak również na wszelkiego rodzaju plakatach, w magazynach, aż wreszcie na kubeczkach, długopisach, podkładkach do myszy czy pincetach i szczoteczkach do zębów (widziałam całą serię przyborów kosmetycznych z Hannah Montana). 

I TY MOŻESZ BYĆ BOŻYSZCZEM NASTOLATEK

Pierwsze pytanie jakie nasuwa nam się na myśl, to co zrobić, żeby takim idolem zostać. I oczywiście pierwsza odpowiedź, jaka nam się na to nasuwa to... zostać sławnym. Gdy już młody adept decyduje się na rozpoczęcie tego wielkiego przedsięwzięcia, napotyka na swojej drodze pewien istotny niuans - chyba potrzebny jest do tego jakiś talent. Na szczęście zaraz potem jego oblicze rozjaśnia się, a nad głową pojawia się kolorowa chmurka z napisem EUREKA! W dwudziestopierwszowiecznej popkulturze rzeczywiście wydawać by się mogło, że talent powoli staje się tylko niezbyt konieczną dekoracją do sławy. Poprzez wszelakie radia czy muzyczne telewizje zasypywani jesteśmy dokonaniami coraz to nowych "artystów", które to sprowadzają się w większości przypadków tylko do wykonywania skomponowanych przez kogoś innego utworów, wyśpiewywania cudzych słów, często nawet cudzym głosem (bo przecież bez komputerowej przeróbki nie będzie brzmiało "nowocześnie" i piniążki do kieszonki nie wpadną). Tym sposobem droga do wiecznej chwały w oczach trzynastolatek wydaje się być troszkę mniej kręta i stroma, oczywiście pod warunkiem, że możesz poszczycić się nienaganną aparycją i w miarę często wypisujesz bzdury na Twitterze. 

SUPERMANI Z CZASÓW DZIECIŃSTWA

Pozostawiając jednak tę pesymistyczną wizję świata powoli konsumowanego przez otaczanie uwielbieniem przedziwnym, scenicznym marionetkom (zdobyłabym się tutaj na interesujący przykład, ale wybaczcie, ja się na tym SERIO kompletnie nie znam),  przejdźmy do mniej fatalistycznej części tego wywodu. Pamiętam, że jak byłam małą dziewczynką, idol był dla mnie czymś w rodzaju supermana - nadczłowieka. Kompletnie nie ogarniałam swoim małym móżdżkiem, że taki człowiek z krwi i kości gdzieś po świecie sobie chodzi (w ogóle czas i przestrzeń bardzo długo pozostawały dla mnie pojęciami abstrakcyjnymi i na etapie fascynacji Celine Dion, mojego pierwszego muzycznego zauroczenia, zwykłam powtarzać z niezrozumieniem pytanie, czy ona sama płynęła na Titanicu i stąd ta inspiracja do napisania piosenki - a cóż, to ciekawa interpretacja artystyczna). Dlatego moich ulubieńców przez długi czas traktowałam trochę jak bohaterów mitów greckich. I wiecie co,wydaje mi się, że w dużym stopniu na tym się kształtowała moja osobowość - na obserwowaniu tych niedoścignionych ideałów i staraniu się dorównać im - stąd pewnie moja dzisiejsza ambicja, i upór w dążeniu do celu. Oczywiście mówię tutaj tylko o inspirowaniu się postaciami z popkultury, bo wiadomo, że dla większości dzieci, niezależnie od tego czy się rodziców słuchają czy nie, mama i tata są potężnym autorytetem. 

FASCYNACJE DZISIEJSZE

Ja wiem, że wiele osób może uznać to za infantylne i głupie, ale ja wciąż mam swoich idoli i rezygnować z tego nie zamierzam. Oczywiście nie mówimy tu o ślepym kulcie na miarę fanek Justina B. (chociaż zaczynam się zastanawiać jak przypomnę sobie, że przecież JESTEM w stanie wystać kilkanaście godzin w upale bez wody i pożywienia, żeby znaleźć się na koncercie najbliżej barierki jak to tylko możliwe. A później wpadam w histerię na miarę hot13, która właśnie się dowiedziała, że Kristen rzuciła Pattinsona, jak słyszę na żywo "Passengera". Ale dobra.). I nie chodzi mi tu tylko o muzyków (ani tylko o żyjące osoby, ani tylko o osoby nie-fikcyjne). Odnajduję inspiracje przede wszystkim pośród wielu artystów z przestrzeni wieków - mam swoich mistrzów, których podziwiam. Chciałabym być kolorystką jak Delecroix i JMW Turner, ale niestety wciąż tkwię na etapie pedantycznego rysunku. Gdybym nie obrała sobie za autorytety takich malarzy, z jakimi to zrobiłam, zapewne moja twórczość wciąż stałaby w miejscu. Dlatego wydaje mi się, że odnajdywanie jakichś upragnionych wartości w osobach publicznych może mieć również swoje korzyści, tak długo, jak nie ma nic wspólnego z paranoją i czystą, ludzką głupotą :) 

A na koniec idol, który nie traci swego statusu, poruszając serca młodych niewiast nieprzerwanie już od sześciu dekad!

Elvis Presley - Heartbreak Hotel