Liebster Blog Award

W łańcuszki nigdy się jeszcze nie bawiłam, ale ten wydaje się być całkiem przyjemny, pominąwszy fakt, że jedenaście pytań do mnie wystosowały aż 4 osoby :D Żeby oszczędzić wam (i sobie) katorgi przechodzenia przez 44 akapity tekstu, postanowiłam wybrać od każdej z dziewczyn (Prosta, Królik, Juliette, Askadasuna) po kilka pytań, które najbardziej skłonią mnie do treningu szarych komórek, ale również na które odpowiedzi będą (moim zdaniem) w miarę interesujące i w miarę przyjemnie Wam się to przeczyta. Tak więc, aby nie przedłużać, zacznijmy. 

A: Jaki jest Twój sposób na odreagowanie złości?

Pędzel i sztaluga. Nic mnie tak nie uspokaja jak możliwość przelania negatywnych emocji na papier czy płótno. Do tego jeszcze muzyka. Przyznam szczerze, że najbardziej uspokajająco działa na mnie Metallica, chociaż to dość paradoksalne, bo wydawać by się mogło, że działanie wyciszające powinny mieć jakieś bardziej "spokojne" zespoły. No ale cóż - u mnie działa to tak, że głos Hetfielda potrafi przynieść ukojenie na wszystko.

A: Jaka jest Twoja wymarzona praca? 

Konkretne wymarzone profesje zmieniają się u mnie jak w kalejdoskopie. Od dawna jednak wiem jedno - nie dam się przenigdy przywiązać do komputera w jakimś nudnym biurze. Nie wyobrażam sobie takiego życia. Praca-dom-praca-dom-praca-dom. No zachlastać się można, jak jeszcze później dochodzą do tego dzieci. Dlatego moim marzeniem jest pracować w wolnym zawodzie. Nieśmiało wybija się tutaj na powierzchnię moje odwieczne pragnienie dotyczące aktorstwa... cóż, może kiedyś się uda, ale z pewnością rozegram wszystko tak, żebym mogła jeszcze chociaż raz stanąć po tej drugiej stronie, w teatrze. Przekonałam się na własnej skórze, że jak się raz zasmakuje sceny, to później już nie można o tym zapomnieć. 

A: Co jest Twoim wymarzonym prezentem? 

Nienawidzę dostawać prezentów od ludzi, którzy mnie nie znają. No, chyba większość się tu ze mną zgodzi. Dlatego nie lubię klasowych Mikołajek, a moja rodzina (ta część, z którą spędzam mniej czasu i która rzeczywiście niewiele wie o moich zainteresowaniach) dawno już nauczyła się, że lepszy pożytek zrobię z koperty niż nietrafionego zapachu perfum. Sprawia mi przyjemność jednak każdy prezent, który jest trafiony w dziesiątkę, a wpadł na niego prezentodawca swoim własnym rozumem, bez moich podpowiedzi. A z takich bardziej abstrakcyjnych pomysłów, to strasznie bym chciała dostać kiedyś bilet na samolot-niespodziankę, o którego destynacji dowiedziałabym się dopiero na lotnisku :)

J: Jak spędziłaś najlepszy dzień swojego życia? 

Waham się teraz pomiędzy kilkoma związanymi ze Stanami, ale chyba już wiem. Kiedyś już podejmowałam ten temat i możliwe, że jeszcze do niego wrócę, ale teraz tak w skrócie jedynie, aby opisać ten jeden konkretny dzień. Większość osób jadących do USA marzy o zobaczeniu Nowego Jorku, LA czy Vegas. Nie ja - ja z zapartym tchem czekałam na dzień, kiedy znajdę się w... Wyoming. Odwiedziłam wiele stanów, ale ten jeden pozwolił mi poczuć klimat Ameryki "tak naprawdę".  Zdarzały się zapomniane, kowbojskie miasteczka, w których z głośników nieuczęszczanych knajp leciała muzyka country. Stado bizonów rozparte na jedynej drodze do najstarszego parku narodowego świata (i ja również zawsze będę utrzymywać, że najpiękniejszego), Yellowstone. Kolację zjadłam na ławce przy wybuchającym na wysokość około 50 metrów gejzerze Old Faithful (obrzydliwy, amerykański tostowy chleb!). Gdy zapadł zmrok było mi dane obserwować zjawisko, którego nie widziałam już nigdy wcześniej i nigdy potem. To chyba ze względu na fakt, że Yellowstone położone jest na wysokości ponad dwóch tysięcy metrów nad poziomem morza, nocne niebo nad tym parkiem robi takie wrażenie. Wyraźnie wyróżnić można łunę Drogi Mlecznej, a milionów gwiazd rozświetlających sklepienie nie sposób jest ogarnąć wzrokiem naraz. Coś niesamowitego.

J: W jaki sposób opisałabyś swój charakter? (trzy cechy wystarczą)
Ambitna, cholernie uparta i sentymentalna.

J: Co byś zrobiła, gdybyś mogła cofnąć czas? 

To zależy, czy cofamy się tylko do roku mojego urodzenia, czy mamy nieograniczone możliwości :D Przyjmijmy, że to drugie, bo kiedyś zbuduję wehikuł czasu i pojadę sobie na PRAWDZIWY koncert Guns N' Roses pod koniec lat 80, jeszcze zanim Axlowi odbiła palma, kiedy wystarczyło zarzucić na siebie skórę i przewiązać włosy czerwoną bandamką, a nie trzeba było przebierać się za Szkota ani Jezusa, żeby zrobić na ludziach wrażenie. To były czasy. Chciałabym się cofnąć w erę, w której królował rock and roll. Bo teraz to tak już cienko bywa. Ciężko mi nawet wybrać jakiś współczesny zespół, na który bym chciała pójść chociaż w połowie tak desperacko jak na któryś z moich najukochańszych parę(dziesiąt nawet) lat temu. W sumie już tylko Metallica się przyzwoicie trzyma, no i Mick Jagger nieźle wywija na scenie (podczas gdy Keith ledwo daje radę utrzymać papierosa...), ale wiadomo, że i tak nie jest to to samo co kiedyś. Dopóki nie mam mojego wehikułu pozostaje mi czekać z niecierpliwością na przyszłe lato, kiedy to Stonesi obiecali światowe tournee.

P: Co jest Twoim największym nałogiem?
Jeżeli tak jak w kolokwialnym języku utożsamimy nałóg z uzależnieniem (wydaje mi się również, że to od to chodziło autorce pytania), to odpowiedź będzie bardzo prosta i większość z Was się jej domyśli. Uzależnieniem jest dla mnie niemożność wyobrażenie sobie życia bez tej konkretnej rzeczy - stanowi ona dla nas składową egzystencji. U mnie jest tak z muzyką rockową. I nie powiem, że z muzyką jako całością, ale konkretnymi jej elementami. Nie wiem, czy dałabym radę, gdyby jednego dnia ktoś odebrał mi "Exile on Main Street" Rolling Stonesów albo "Appetite for Destruction". Po prostu sobie tego nie wyobrażam. Są zespoły, albumy, muzycy i piosenki, które mają dla mnie znaczenie tak ogromne, że mogę je nazwać takim moim małym nałogiem. Jeśli chodzi o substancje szkodliwe, lubię whisky i kawę, ale do nałogów jeszcze mi daleko chyba i mam nadzieję, że mam na tyle rozumu, że nigdy nie przyjdzie mi się z nimi zmagać :)

P: Czy lubisz trudne i skomplikowane zadania?
Tylko takie!  Coś czego dopiero naprawdę nie lubię, to zadania obrażające moją inteligencję. Jestem ambitna i lubię podejmować się wielkich rzeczy. Porażki demotywują mnie, jednak zawsze znajduję w sobie siłę, żeby iść naprzód i angażować się w coraz większe projekty. Mam nadzieję, że zapunktuje mi to w przyszłości, bo planuję osiągnąć wiele i wkładam w to niewyobrażalne nakłady pracy.

P: Masz w sobie więcej z introwertyka czy ekstrawertyka?
Ciężko mi odpowiedzieć jednoznacznie. Kiedyś stwierdziłabym jednoznacznie, że czasem nawet nadmiernie okazuję swoje uczucia. Przez parę ostatnich lat jednak trochę zmieniłam w swoim życiu i nie lubię już, gdy jest mnie łatwo "rozgryźć". Dlatego teraz chyba bardziej skłaniam się do wersji "intro"... Ale mimo wszystko, zdarzają się chwilę powrotu dawnej mnie.

K: Co sądzisz o ludziach, którzy mają odmienne zdanie niż Ty i które Ci się nie podoba? 

Szanuję zdanie innych ludzi, naprawdę. Bo każdy ma prawo do opinii. Ja mam też prawo do próby przekonania innych do opinii własnej, i czasem z niego korzystam a czasem nie, jednak jeśli już się do tego uciekam, staram się tego dokonać w sposób cywilizowany. Coś, co niewyobrażalnie wyprowadza mnie z równowagi to ludzie, którzy z braku stosownych argumentów na obronę swojej racji (najprawdopodobniej), rzucają się na mnie z pazurami potrafiąc mój pogląd jedynie obrazić i sponiewierać. Czasem ktoś porusza przy mnie temat muzyki (na którą, jak wiemy, reaguję bardzo emocjonalnie). I wiecie co, ja naprawdę jestem w stanie zaakceptować fanów odmiennych gatunków muzycznych niż rock, nawet takich, które uważam za kompletnie shitowe. Nie rozumiem ich, ale akceptuję - i tego samego oczekuję w stosunku do mnie. Bo będę akceptować to tak długo, aż zacznę wreszcie słyszeć, że moja muzyka to heavy metal dla brudasów która tylko na Czarną Mszę się nadaje. Pozwólcie, że nie zawrę tutaj swojej riposty dotyczącej poglądu na współczesną muzykę rozrywkową, bo mogłoby się zrobić nieprzyjemnie.

K: Jaką daje Ci satysfakcję blog?
Myślę, że w pewnym stopniu jest to wyładowanie mojego piśmienniczego ("pisarski" to chyba wiele powiedziane) potencjału, który w szkole jest sukcesywnie tłamszony dwójkami i trójkami z języka polskiego. Zdaniem pani profesor mam niewykrytą dysleksję i dysortografię (pewnie jeszcze problemy z mózgiem), a moja pisanina nadaje się jedynie do kosza albo ewentualnie na podpałkę do grilla. A to dziwne, bo przez całe wcześniejsze życie mówiono mi, że mam do tego jakąś "smykałkę"... Teraz zamiast załamać się, zarzucić to kompletnie i usatysfakcjonować się jechaniem na dwójach z tego przedmiotu (polski przez ostatnie dwa lata z premedytacją zaniża mi końcoworoczną średnią), piszę dalej, tutaj. Kto wie, może dzięki temu stać mnie na dwa zamiast pały?

I tym oto sposobem udało mi się wyselekcjonować pytań jedenaście, tak jak zakładała idea gry. Wybaczcie, ale nie będę nominować, bo z tego co widzę dużo osób już się w to zabawiło, więc większość z Was pewnie została już przez kogoś "klepnięta". Tak więc ja, wasza dobra Dani California nie dołożę wam dodatkowych jedenastu pytań :). Jeśli komuś się podoba i ma na to ochotę, może odpowiedzieć na mój zbiór pytań od czterech różnych bloggerek. Chętnie również podejmę dyskusję na poruszone w tym poście tematy. 

The Rolling Stones - Shine a Light