Okrucienstwo ze szkolnej lawki

Ponieważ jestem teraz w ostatniej klasie liceum, a matura zbliża się wielkimi krokami, naszło mnie na refleksję na temat przebiegu mojej dotychczasowej edukacji. I nie, dzisiaj nie będzie narzekania na niekompetencje twórców szkolnych curriculum ni projektantów całego naszego systemu szkolnictwa (chociaż to temat rzeka, upomnijcie się kiedyś, to wam podam te sto powodów, dlaczego w naszym kraju żmudna edukacja kończy się zazwyczaj pracą na kasie w McDonald's, pomimo tego, że państwo się tak strasznie stara). Dzisiaj powspominamy sobie bytność w kolejnych instytucjach edukacyjnych oraz absurdy z nimi związane. 

Loża szyderców w wydaniu licealnym

Obserwując zachowania niektórych osób z mojego otoczenia w ostatnim czasie zauważyłam ciekawe zjawisko. Dni do egzaminów majowych odlicza się w każdej chwili, w klasie wytworzyła się nieciekawa atmosfera, w której wszyscy gotowi są się nawzajem pozabijać, byleby po trupach dotrzeć do swojego celu. Czy dobre to czy nie, pokaże jeszcze czas, jednak z pewnością ciężko jest pochwalić chęć zgnojenia dawnych przyjaciół w wyścigu po dosięgnięcie własnych (często chorych) ambicji. Tak, wygląda tak cała moja klasa, bez żadnych wyjątków. Zdarzyło się, że w jednym miejscu zgromadzono 30kilka jednostek o planach podboju wszechświata. Cóż, każdy ma swoje własne pragnienia i ja nigdy w te należące do innych osób nie ingerowałam. Mogę sobie po cichu pomyśleć, że ekonomia czy prawo to straszna nuda i trochę pójście po najmniejszej linii oporu, zero kreatywności, ale nigdy nie zaśmieję się nikomu w twarz, że jest idiotą, bo nie potrafi malować. Skandal, przecież kiedyś umiejętność posługiwania się podstawowymi przyrządami rysunkowymi zaliczana była w poczet wymagań stawianych przed przedstawicielami stanu inteligenckiego, podobnie jak gra na jakimś instrumencie, ale cóż, czasy się zmieniły, no trudno. Szkoda, że nie wszyscy są w stanie zdobyć się na to minimum taktu i co i raz przychodzi mi słuchać, że jestem do czegoś za mało inteligentna, bo przecież interesuję się sztuką, a to taka trywialna sprawa... 

Wykwalifikowani od lat najmłodszych

To takie zabawne, jak tylko przypomnę sobie podobną sytuację ze szkoły podstawowej, wszystko było tak samo, jedynie powód szyderstwa trochę inny. Otóż moi państwo, czy pamiętacie jeszcze czasy, gdy nauka nie była "w modzie"? A może wciąż nie jest w niektórych szkołach (nawet liceach)? Może tak, może nie, ale jedno jest pewne: w podstawówkach i gimnazjach to ze świecą szukać pilnych uczniów, którzy nie boją się o swoje życie. 

Wiecie co, nigdy nie miałam problemu z nauką. Nie chodzi o przechwałkę, ale moja średnia do czasów liceum nigdy nie spadła poniżej 5. Najciekawsze jest to, że w osiąganie takich wyników wkładałam praktycznie zerowy wysiłek - nie robiłam nic i leniłam się bardziej niż wielu dwójkowych uczniów. Czegoś takiego jednak dzieciakom nie przetłumaczysz - od najmłodszych lat przypięto mi więc nalepkę "KUJON" na czoło. Wyobrażacie sobie, że przez całe 9 lat edukacji nie byłam w stanie zjednać sobie niczyjej przyjaźni? Wracałam do domu wściekła i rozżalona jednocześnie, nie rozumiejąc ironii sytuacji, w jakiej się znalazłam. Zwierzałam się mamie i jako jedenastolatka w podstawówce byłam jeszcze w stanie nie przejmować się opinią innych i iść pod prąd, tak jak mi radziła. Kryzys przyszedł dopiero później. 

Asy z siódmej klasy (w dresie) 

Na czas pobytu w placówce edukacyjnej pod szumną nazwą "gimnazjum" (w dawnych czasach przecież tej samej terminologii używało się do określenia szkoły o bardzo wysokim poziomie, do której ciężko było się dostać. Odsyłam do "Syzyfowych Prac" chociażby), przypada chyba najtrudniejszy okres rozwoju osobowości młodego człowieka. Okres dojrzewania, okres buntu, jak zwał tak zwał, ale każdy prawie ma wtedy zaniżoną samoocenę i poszukuje akceptacji ze strony innych ludzi. I mnie nie mogło to ominąć. 

Nie poszłam do gimnazjum rejonowego, ponieważ chciałam za wszelką cenę odciąć się od środowiska, które dotychczas zatruwało mi życie. Rodzice namawiali mnie na szkołę prywatną (żałuję w tej chwili cholernie, że się nie zgodziłam), ale ostatecznie skończyło się na niewielkim gimnazjum w małej mieścinie nieopodal. Miałam zacząć nowy etap z czystą kartą, wreszcie znaleźć kogoś, kto by mnie zrozumiał. W podstawówce nauczyciele straszyli nas, że już niedługo laba się skończy i trzeba będzie zacząć się uczyć. Dlatego wierzyłam, że trafię w miejsce, gdzie wreszcie będę miała z kim konkurować, gdzie wreszcie znajdę motywację. Cóż, wszelkie moje nadzieje były złudne. Wybaczcie sformułowanie, ale moje gimnazjum było dresiarskie po prostu. Największą aspiracją moich trzynastoletnich koleżanek i kolegów było wyjście na szluga na przerwie, a po lekcjach wódeczka na polance w lasku. Nalepka "KUJON" powróciła jak bumerang, ale niestety im dzieciaki starsze, tym bardziej potrafią zranić (Zwłaszcza takie doborowe towarzystwo). Doszłam do paranoi, w której specjalnie nie pisałam nic na klasówce, żeby przypadkiem nie dostać piątki (nie przesadzam, to zawsze było takie łatwe). Wstydziłam się przyznać, że przeczytałam lekturę, że podobało mi się "Quo Vadis". Bałam się podnieść rękę na historii, bo "plusik za aktywność" równałby się linczowi. 

Nie wiem, co sprawiło, że zmieniłam swoją postawę, ale w pewnym momencie opamiętałam się i zaczęłam być dumna ze swoich ocen. Było to chyba w trzeciej gimnazjum, kiedy zaczęłam starania o dostanie się do wymarzonego liceum. Zapłaciłam za to życiem towarzyskim, ale kto chciałby utrzymywać jakiekolwiek kontakty z taką bandą nierobów? W liceum znalazłam kilka bratnich mi dusz i to zupełnie mi wystarcza. Teraz, chociaż z podkrążonymi na fioletowo oczami od nocnej nauki i braku snu, z podniesioną głową mijam dawnych kolegów ze szkolnej ławy, którzy rozpoczęli już pracę w warsztatach samochodowych, albo koleżanki pchające wózeczki z dziećmi. 

Edukacja ma nam otworzyć wrota do świetlanej przyszłości, od tego zależy nasze przyszłe życie. Dlatego apeluję do wszystkich, że nie można się wstydzić, że jest się w czymś dobrym - to tylko i wyłącznie powód do dumy. 

PS: Czy wiedzieliście, że Keitha Richardsa bili w szkole? Ciekawe, co pomyśleli sobie po latach, jak ten "chuderlawy pokurcz" został jednym z największych muzyków, jakich znała historia. 

PS2: Specjalnie do Siekiery- napisałam Ci piękny artykuł prawie-że o Stonesach pod poprzednim postem, przeczytaj sobie :)

Queens of the Stone Age - Make it Wit Chu